روز نوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

شعر بقایی:::

[شاعر: حجت بقایی]

شب
از لابلای استخوانم عبور می‌کند
بی آنکه نشانی بگذارد
جز لرزشی
که نامش را هیچ زبانی نمی‌داند
من
به هر سو که می‌روم
سایه‌ای از من پیش تر قدم می‌گذارد
سایه‌ای که
گاهی از خودم صبورتر است
و گاهی
مثل تیغِ بادی در ارتفاع
بیرحمانه مرا پس می‌زند
جهان
درست وقتی خیال می‌کنی فهمیده‌ایش
چهره‌اش را عوض می‌کند
و تو
در میان دودِ یک پرسش
گم می‌شوی
من از همین گم شدن
زاده شده‌ام
از همین رهاشدگیِ بی‌انتها
جایی که
نه ترسی دارد
نه خدای روشنی
فقط صدایی دور
که هرگز نمی‌گوید
از کجا آمده
و به کجا می‌بَردت

+++

Baghaei Poetry:::

[Poet: Hojjat Baghaei]

The night passes through my bones
without leaving a trace
except for a tremor
that no language knows its name
Wherever I go
a shadow steps ahead of me
A shadow that
is sometimes more patient than myself
And sometimes
like a blade of wind at high altitude
It ruthlessly pushes me back
The world
Just when you think you understand it
It changes its face
And you
Get lost amidst the smoke of a question
I was born from this getting lost
From this endless abandonment
Where
there is neither fear
nor a clear God
Only a distant voice
That never says
Where it came from
And where it takes you

+++